Mijn man zet voor elke gelegenheid zijn ICalender op scherp, inclusief de bijbehorende alarmsignalen. Moet hij opstaan, boodschappen doen, de trein halen, een klant bellen, de hamster eten geven, naar de sportschool; elke keer gaat de wekker. Hij wordt geleefd door zijn eigen timemanagement. Als de wekker op zijn smartphone afgaat, pakt hij snel zijn spullen en haast zich naar het volgende agendapunt. De jachtigheid druipt ervan af.
Vooral op het werk schijnt er erg veel stress te zijn, als we de berichten mogen geloven. Zo blijkt dat een derde van het werkgerelateerde ziekteverzuim door werkstress veroorzaakt wordt. De minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid bestempelt stress zelfs als beroepsrisico nummer 1 en pleit daarbij voor minder stress op de werkvloer. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar de stress is vandaag de dag echt niet alleen op het werk schering en inslag.
Stress is aanstekelijk
Duits onderzoek toonde onlangs aan dat stress van anderen van invloed is op jezelf. De cortisol die in een situatie onder stress wordt aangemaakt geeft een deel van de mensen die alleen maar kijken naar andermans stress, meer stress dan ze anders zouden hebben. En dat is vervelend, want overal is tegenwoordig wel iemand die gestresst is.
Sta je bijvoorbeeld in de supermarkt naast een moeder die tevergeefs haar vier kinderen in bedwang probeert te houden en zich intussen al druk maakt of ze eerst langs het voetbalveld of eerst langs de pianoles zal rijden? Daar ga je al, ook voor jou een fijne portie kinderstress. Zit je in het klaslokaal tijdens een proefwerk met een zenuwachtige medestudent naast je? Het zal niet lang duren of de zweetdruppels parelen ook over jouw gezicht en je gaat zenuwachtig met je potlood op tafel zitten tikken. In het verkeer dan, al die toeteraars. Voor je het weet zit je zelf met je hand aan de claxon geplakt, om over je aan het gaspedaal geklonken voet nog maar te zwijgen. Loop je op straat en passeer je toevallig net een nerveuze junk op zoek naar zijn volgende shot? Pas maar op, dadelijk slaat zijn typische junkenstress nog op jou over.
Rust overdragen
Wat ik me afvraag en waar het genoemde onderzoek niet over gaat is of bepaalde vormen van rust of stressvrijheid ook overdraagbaar zijn. Ben je bijvoorbeeld een ontzettend praatgrage figuur die per ongeluk een keer naast een notoire autist beland? Wie weet werkt het wel en hou je zelf ook eens vijf minuten je mond. Drinken jouw nieuwe collega’s heel de dag thee in plaats van koffie? Ineens hoef je een stuk minder vaak naar het toilet dan bij je vorige werkgever en stiefel je ook niet om het half uur naar de koffiemachine om de laatste bedrijfsroddels te bespreken. Je bent je telefoon vergeten? Valt het op dat je nu eens niet de hele tijd zit te kijken of je nog nieuwe berichten hebt? Of ga je met je vriend naar een klassiek concert in plaats van naar een voetbalwedstrijd van de lokale FC? Wat heerlijk, je hebt je stem nog op maandagochtend.
Rust en onrust zijn denk ik twee kanten van dezelfde medaille. Soms heb je geen keuze, maar in veel gevallen kun je beide kanten actief opzoeken of vermijden. Je zelf daarvan bewust zijn is misschien al wel het halve werk.