Claudia de Breij schreef n pakkende column over vrouwenmoord
https://www.bnnvara.nl/varagids/artikelen/column-claudia-de-breij:-heb-lief-1
Dankjewel Claudia dat je t zo krachtig stelt.
Ooit , al jaren geleden kon ik een vrouw helpen doordat ik op n forumvraag van haar kon antwoorden dat ze t goed voelde dat t niet klopte wat er gebeurde, dat ze voor zichzelf mocht zorgen en kiezen en weg mocht gaan. Ik hoopte dat ze de kracht kon vinden en voor veiligheid mocht kiezen. Maanden erna kreeg ik nog n reactie van haar dat ik haar had geholpen om weg te gaan en dat ze me dankbaar was. Geen idee wie ze was en hoe t verder is gegaan, dankbaar was ik wel. Een iemand die durfde te ontsnappen die weer een leven kon bouwen op hopelijk weer kracht en vertrouwen.
Ik kon haar helpen vanuit mijn vak als psycholoog, maar nog meer als mens. Want ik weet heel goed hoe t voelt om in zo’n relatie te zitten. Dat ik t meer dan 20 jaar later nog kan voelen welke impact dat heeft. Dat zoals t pas mooi in n serie verwoord werd, het nooit meer normaal wordt. Er is n nieuw normaal. En nog steeds liggen de gevolgen van de trauma’s op de loer: bang niet oké te zijn, bang het verkeerd te doen, op mijn hoede zijn, nog meer dan alleen vanuit mijn sensitiviteit proberen aan te sluiten op de ander, bedacht op de afwijzing, gevoel het allemaal alleen te moeten doen en dragen. Ik noem het trauma’s want naast het fysieke geweld heeft vooral de emotionele mishandeling de diepste wonden gemaakt. Die jaren later en relaties later nog steeds gevoelig blijven. De schaamte die er op zit en zat maken en maakten het nog eenzamer. En dat helpt niet om te helen.
Langzaam ben ik gaan inzien dat het niet mijn schuld was, dat hij over grenzen is heen gewalst zowel fysiek en emotioneel en dat ik stukje bij beetje kapot werd gemaakt. En dat ik vanuit de angst, de emotionele mishandeling en de manipulatie niet meer helder kon denken en handelen.
Waar ik net na het eindigen van de relatie dacht: “dit is mijn schuld en moet ik alleen dragen” ben ik voorzichtig gaan delen.
Naast begripvolle reacties, kreeg ik ook verbaasde reacties: jij? Jij bent zo lief en sterk, hoe dan? En ook “je laat je toch niet slaan? Dan ben je toch weg?” Die zorgden vaak voor zelfvertwijfeling en het weer opkomen van schaamte en schuld.
What doesn’t kill you makes you stronger…..
Ja en nee. Ja want ik leef (en ben ooit zo bang geweest dat t ook echt mis kon gaan) en heb er ook veel van geleerd op allerlei fronten. Denk zelfs dat ik er n betere psycholoog door ben want ik weet hoe t is om je zo bang en kwetsbaar te voelen en kan tegelijk goed bij de ander blijven.
Ja want ik voel me geen slachtoffer en zie hem niet als dader. Er zijn in onze dynamiek en in zijn en mijn manier van reageren op elkaar patronen ontstaan die tot dit gedrag hebben geleid. Dat had niet mogen gebeuren en is wel gebeurd. Dus dat heb ik te dragen en aan te kijken en ik kan alleen hopen dat hij dat ook aan is gaan kijken en het niet vaker is gebeurd.
En nee want er zijn diepe wonden ontstaan die nooit verdwijnen. Langzaam helen ze meer en meer en kan ik mezelf zien als heel, ook met mijn bagage want die hoort ook bij mij.
Ik hoop dus ook dat vrouwen en mannen die in onveiligheid zitten in relaties zich durven te gaan uitspreken en hulp leren vragen. Want de eenzaamheid in zo’n relatie en daarna gun ik niemand. Je bent niet alleen ook al voelt het misschien nu wel zo…..
#deschaamtevoorbij #durftedelen #samensterk